Singles zijn vaak op de vlucht voor het alleen thuis zitten. Ik herken dat wel bij singles om mij heen, vooral bij de singles die kinderen hebben en in de weekenden alleen zijn, omdat de kinderen dan bij de ex-partner logeren. Zo ik dus ook! Erg wennen vond ik het, als de kinderen in de weekenden bij hun vader waren. Vreselijk stil in huis, dus hup de deur uit. Mezelf uitnodigen bij vrienden werd een gewoonte en de kroeg in voor een slap kletspraatje werd ook niet ongewoon. De tijd doden noemde ik het, maar niet de confrontatie met de stilte om je heen. Zo ook een vriend van mij, die ook zijn kinderen niet had in de weekenden en nachtenlang op pad was, op zoek naar warmte en gezelligheid. Want dat is eigenlijk wat we willen en waar we naar op zoek zijn. De eenzame leegte opvullen met geklets van vreemden en de aanwezigheid van vrienden.
Vluchtgedrag... op de vlucht voor jezelf, op de vlucht voor de confrontatie met jezelf en het alleen zijn. Ik denk dat we daar in het begin allemaal wel last van hebben gehad. De eerste keer is het moeilijkst, maar als je het een aantal keer achter de rug hebt wordt het wel iets makkelijker en uiteindelijk heb je het vluchten niet meer nodig, maar leer je met de stilte om te gaan en probeer je de rust in huis te vinden. Het breekt je op om alleen maar onderweg te zijn.
We dromen steeds maar van een partner waar we gezellig mee op de bank kunnen zitten en gezellige avonden mee door kunnen brengen. Maar ook dat kun je niet afdwingen en heeft tijd nodig, vaak moeten oude wonden eerst helen voordat je verder kunt.
Wat grappig is dat ouderen het juist als prettig ervaren om alleen te zijn en kunnen genieten van de rust in huis en een nieuwe partner zelfs als inbreuk op hun privacy zien. Ze genieten op een andere manier van hun vrijheid. Gek genoeg zijn alle singles blij met hun vrijheid als we het aan ze vragen, en toch zijn ze allemaal op zoek. Zouden ze niet durven toegeven dat ze eenzaam zijn of een partner missen?
